Wąż i przyjaciele w Operze Wrocławskiej

Autorem opery, którą dzieci błyskawicznie pokochały, jest Malcolm Fox. W krajach anglojęzycznych opera święciła spore triumfy. Teraz w polskiej wersji językowej wystawiona została dla wrocławskich maluchów. I zdaje się, że będzie niekwestionowanym przebojem, bo reżyser Adam Frontczak i realizatorzy nie zapomnieli, że dzieci kochają nawet najdziwniejszych bohaterów, zwłaszcza jeśli zaangażują się w ich przygody. I zadbali, by na scenie wyczarować barwny i radosny świat.

W "Sidzie" sceny są krótkie - w sam raz, by skupić dziecięcą uwagę. Zmienia się też muzyka: inaczej brzmi w cyrku, inaczej podczas lekcji śpiewu operowego i inaczej w nowojorskiej telewizji, gdzie Sid śpiewa niczym Elvis Presley.

Malcom Fox nie był wprawdzie wybitnym twórcą, miał jednak wyczucie tego, co może zainteresować młodą publiczność i doszedł do wniosku, że typowy skład orkiestrowy nie do końca odda atmosferę zmagań Sida. Posłużył się więc jedynie małym zespołem wykonawczym (fortepian plus perkusja plus dyrygent) i był to strzał w dziesiątkę. Także we wrocławskim przedstawieniu zespół spełnia zadanie w stu procentach, a do tego kreuje nastrój jak z amerykańskich musicali.

Sid (w tej partii Aleksander Zuchowicz) to wąż sympatyczny. Z pewnością nie należy się go obawiać, bo wygląda jak kowboj z Ameryki (kostiumy to dzieło Małgorzaty Słoniowskiej) i jest waleczny. Wprawdzie po wszystkich próbach okazuje się, że nie do końca pasuje do konwencji (opery, musicalu czy rock'n'rolla), ale za to ma własny styl. Jego przyjaciele cyrkowcy właśnie to w nim najbardziej cenią.

Takie krzepiące motto zapamiętują dzieciaki po spektaklu - nieważne, że w życiu nie zostaniesz mistrzem świata w jakiejś dyscyplinie. Ważne, że próbujesz i masz wokół siebie ludzi, którzy są dla ciebie wsparciem.